SERCE MAMY I KRZYŻ DZIADKA

Lubiłem rozmawiać ze swoim ojcem, kiedy wskazówki jego zegara życia nieuchronnie dobiegały kresu. Ojciec starał się nadrabiać wszelkie zaległości związane z wcześniejszymi latami, kiedy to piastował odpowiedzialne funkcje społeczne i niewiele miał czasu aby poświęcać go dwójce własnych dzieci, to znaczy mojej starszej siostrze Ewie i mnie. 

W jednej z ostatnich rozmów ze mną sięgnął do szuflady i wręczył mi zawiniątko, oznajmiając głosem powagi: 

- niewiele już czasu mi pozostało, weź te pamiątki do siebie i spraw aby po mojej śmierci nie przepadły. 

Rozmowa jednak dalej płynęła wartkim nurtem, aż do późnym godzin nocnych, toteż do własnego domu oddalonego o parę km wracałem opustoszałymi już ulicami Sopotu. Przez głowę przelatywały mi żywe wspomnienia ojca z czasów II wojny, jego pobycie w Majdanku, przymusowych robotach w Niemczech i wczesnych latach odbudowy Polski. Kiedy dotarłem do własnego domu mocno zmęczony i przygnieciony lawiną wspomnień ojca, myślałem jedynie o jak najszybszym ułożeniu się do snu.

Przypomniałem sobie jednak o pamiątkach, które mi wręczył. Sięgnąłem do plecaka i z irchowego zawiniątka wydobyłem zawartość. Było to małe w ceglanym kolorze pudełeczko, w środku którego spoczywał Krzyż Walecznych. Należał on do ułana II pułku piechoty, mojego dziadzia Józefa Skutnickiego, który dzielnie walczył pod dowództwem Śmigłego Rydza w wojnie Polsko Rosyjskiej 1920 roku.  Obok krzyża było jeszcze coś. Był to rosyjski pocisk, który wydobyto z ciała dziadka i dołączono do odznaczenia na oddzielnej niebieskiej przywieszce. 
Boże mój.. pomyślałem,  przecież to są prawdziwe relikwie. Kawał zastygłej niczym inkluzja w bursztynie historii człowieka. Dziadzio ponoć w którymś momencie walk przejął dowództwo pułku po zabiciu dowódcy, losy zaś bitwy opisał w książeczce, która istnieje w domowym archiwum.

Nie byłem świadom jednak, że tej nocy jeszcze czekać mnie będzie wielokroć silniejsze wzruszenie, mocy którego nie byłem w stanie przewidzieć..

Drugim otrzymanym od ojca przedmiotem była kaseta magnetofonowa z nagraniem pracy serca mojej nieżyjącej mamy, zarejestrowanym przy pomocy urządzenia o nazwie Holter EKG. Tu mała dygresja.. Gdyby mi ktoś zadał pytanie, czy będąc na Ziemi spotkałem Anioła, natychmiast odpowiedziałbym, że owszem, otrzymywałem ten dar nawet wielokrotnie, lecz szczególne w nim miejsce zajmowała moja własna matka. Była to piękna subtelna kobieta, o niezwykłej dobroci i ciepłym uśmiechu, który promieniował na cały świat i wszystkich bez wyjątków. A wcale łatwego żywota nie wiodła i nacierpiała się niemało. 

Po załadowaniu kasety do magnetofonu usłyszałem ciągły, trzeszczący dźwięk, przypominający raczej zmatowiony pisk, niż pracę rytmu serca. Trzeba się było z tym jakoś uporać. W owym czasie nieomalże zawodowo zajmowałem się preparowaniem przedziwnych dźwięków, toteż na stanie komputera istniała pokaźna ilością programów muzycznych, zarówno do komponowania, jak i do obróbki. Nagrania na holterowskiej kasecie trwały 45 min, dane zaś zbierane były przez 24 godziny, szybko wiec przeliczyłem krotność spowolnienia. 

Cały ten materiał umieściłem w prościuteńkim, ale bardzo przyjaznym programiku  o nazwie GoldWave i po krótkim czasie z końcówki mocy NAD-a i duńskich monitorów, z ciszy nocy, wyłoniło się niczym uderzenia  pierwotnego tam tamu Gaji , głośne bicie serca istoty najbardziej przeze mnie ukochanej - własnej matki. Mocny ucisk w gardle, potok łez, ogromne wzruszenie. Jeszcze tej samej nocy, do rana analizowałem wykresy fal dźwiękowych obszernych fragmentów materiału. Mama zmarła na serce, arytmia była wyraźnie widoczna na wykresach. 

Myślę, że w całej dość bogatej skali doświadczeń z dźwiękami, to doświadczenie, ta sesja, otulona głęboką ciszą nocy, wypełniona niezwykłymi emocjami, była dla mnie najważniejsza ze wszystkich. Miłość, Bóg, transcendencja, wspomnienia ukochanej istoty, eksplodowały niczym bomba, pozostawiając  w pamięci głęboki i jasny ślad.